توسل یا استمداد از اولیاء خدا

از آنجا كه ما پيرامون اين موضوع در كتاب «مبانى توحيد از نظر قرآن» به طور گسترده سخن گفته ايم ديگر خود را بى نياز از آن مى دانيم كه بار ديگر، به توضيح آن بپردازيم علاقمندان مى توانند به آن كتاب صفحات 380ـ 490 مراجعه كنند اجمال سخن اينكه به روشنى ثابت شده است كه اين نوع كارها از مصاديق عبادت و پرستش نيست زيرا عبادت آن نوع خضوع زبانى و عمل در برابر كسى است كه به الوهيت و ربوبيت او معتقد گرديم.¹ و به اصطلاح طرف سؤال را خدا اعم از واقعى و يا پندارى، بدانيم آنگاه، در برابر او خضوع كنيم ولى هرگاه او را بنده محتاج و نيازمند خدا بدانيم و او را در عمل و كار، مستقل نيانديشيم در اين صورت هيچ نوع خضوع اعم از لفظى و عملى، عبادت شمرده نمى شود حالا اگر عبادت شمرده نشد، سودى دارد يا نه، جايز است يا حرام؟ آن بحث ديگرى است كه در اين رساله به توضيح آن خواهيم پرداخت.

2. اگر ثابت شود كه اين نوع اعمال، از اقسام عبادت غير خدانيست باز جاى بحث باقى مى ماند و بايد بحث شود كه آيا چنين كارهايى از نظر شرع،(هر چند عبادت غير خدا نيست) جايز است يا نه، زيرا ممكن است عملى عبادت غير خدا، شمرده نشود، اما به عللى حرام گردد مثلاً به عنوان بدعت و غيره تحريم شود.